Παρά το γεγονός που «Η Γυναίκα που Έφυγε» είναι το 24ο φιλμ του Χονγκ Σαν-σου σε 24 χρόνια, ο υπερπαραγωγικός Κορεάτης δεν είχε γυρίσει ταινία τα τελευταία δύο χρόνια πριν την προβολή της, μετά τις τρεις του 2017 και τις δύο του 2018. Η απόφασή του αυτή ήταν μάλλον για καλό, μιας και, προφανώς, είχε έρθει η στιγμή να λείψει και λίγο στους οπαδούς του χαρακτηριστικού του στυλ. Η ταινία δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές του, αλλά είναι ακόμα μία απόδειξη του πόσο έχει τελειοποιήσει τα χαρακτηριστικά που τον έχουν κάνει τόσο δημοφιλή στον κύκλο των φεστιβάλ.
«Η Γυναίκα που Έφυγε» προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 7 Οκτωβρίου, σε διανομή της AMA Films
Η Γκαμ-χι είναι μία νεαρή γυναίκα, που μόλις έχει καταφέρει να ξεκλέψει λίγο ελεύθερο χρόνο μετά από πέντε χρόνια γάμου, και αποφασίζει να επισκεφτεί τρεις παλιές φίλες που μένουν εκτός πόλης, σε περιοχές κοντά σε τρία διαφορετικά όρη. Η πρώτη είναι η Γέονγκ-σουν, μία μεσήλικη γυναίκα που μόλις έχει χωρίσει με τον φίλο της μετά από πέντε χρόνια, και δείχνει πραγματικά κουρασμένη. Μαζί με την συγκάτοικό της, οι τρεις τους μοιράζονται ψητό κρέας και μαγκιολί, και συζητούν για πολλά και διάφορα, από κοτόπουλα μέχρι σχέσεις. Κάποια στιγμή όμως, ένας γείτονας τους διακόπτει για να τους ζητήσει να σταματήσουν να ταΐζουν αδέσποτες γάτες, γιατί η σύζυγός του τις φοβάται.
Στην συνέχεια, η Γκαμ-χι επισκέπτεται την Σου-γιονγκ, η οποία είναι δασκάλα πιλάτες, ελεύθερη, και συχνάζει σε ένα τοπικό μπαρ, στέκι καλλιτεχνών, κυρίως γιατί ενδιαφέρεται γιά εναν θαμώνα. Οι συζητήσεις των δύο γυναικών επίσης πλατιάζουν, μέχρι που ένας ποιητής, με τον οποίο η Σου-γιονγκ είχε κοιμηθεί ένα βράδυ που ήταν μεθυσμένη, χτυπάει την πόρτα του διαμερίσματός της, συνεχίζοντας ένα μοτίβο που κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί παρενόχληση.
Τελευταία επίσκεψη είναι στην νέα και όμορφη Γου-τζιν, η οποία είναι παντρεμένη με έναν επιτυχημένο αλλά ξιπασμένο συγγραφέα με τον οποίο η Γκαμ-χι έβγαινε παλαιότερα, κάτι για το οποίο η Γου-τζιν νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Ο απρόσμενος επισκέπτης, αυτήν την φορά, «πέφτει» πάνω στην Γκαμ-χι.
Ο Χονγκ Σανγκ-σου σκηνοθετεί μια ταινία που, για ακόμα μία φορά, επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, συμπεριλαμβανομένης της πεζότητας των ζωών των «αναξιομνημόνευτων». Αυτή την φορά όμως, καταπιάνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με γυναίκες, γεγονός που αποτυπώνεται ευθαρσώς και στην φωτογραφία του Κιμ Σου-μιν, ο οποίος καταγράφει όλους τους άνδρες που εμφανίζονται στην ταινία από πίσω, με τα πρόσωπά τους να εμφανίζονται ελάχιστα στην οθόνη.
Τα χαρακτηριστικά, απότομα, συχνά διπλά ζουμ που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του Χονγκ Σαν-σου είναι και πάλι εδώ ενώ το γενικότερο καδράρισμα στοχεύει, ως συνήθως, στον ρεαλισμό, με το προαναφερθέν τρικ να είναι και η μόνη «υπερβολή» που ο Κορεάτης επιτρέπει στο οπτικό κομμάτι της ταινίας. Σε αντίθεση με τις τελευταίες δουλειές του, το φιλμ εδώ δεν είναι ασπρόμαυρο, αλλά με τον τρόπο που απεικονίζονται τα διαμερίσματα που επισκέπτεται η Γκαμ-χι, και την γενικότερη διαρρύθμιση τους, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι.
Όσον αφορά την αφήγηση, η βάση επαφίεται στην προοπτική του κάθε θεατή σε σημαντικό βαθμό, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται τα σχόλια και τις «συμπτώσεις» που παρουσιάζονται στην ιστορία. «Αν το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνεται, πως μπορεί να είναι ειλικρινής;» ρωτά κάποια στιγμή η Γου-τζιν, αναφερόμενη στον σύζυγό της, σε μία φράση που θα μπορούσε επίσης να εκληφθεί ως αυτοσαρκασμός του σκηνοθέτη για το επαναλαμβανόμενο στυλ του. Το ίδιο ισχύει και στην σκηνή όπου ο συγγραφέας αναφέρει πως ο γιατρός του του είπε πως το άγχος που θα προέκυπτε αν σταματούσε το τσιγάρο θα είχε χειρότερες συνέπειες από το αν συνέχιζε να καπνίζει, μιας και ο Χονγκ Σαν-σου είναι γνωστός μανιώδης καπνιστής. Το ότι η επιτυχία που έχουν οι γυναίκες που εμφανίζονται στην ταινία εξαρτάται άμεσα από την εμφάνισή τους, μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως κοινωνικό σχόλιο, μια και η Γέονγκ-σουν είναι ελεύθερη, η Σου-γιονγκ έχει έναν θαυμαστή, και οι πιο νέες και πιο όμορφες Γκαμ-χι και Γου-τζιν είναι παντρεμένες.
Το ποτό και το φαγητό έχουν κεντρικό ρόλο για μία ακόμη φορά, και οι εκτενείς διάλογοι αποτελούν το κύριο στοιχείο της αφήγησης, παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι τείνουν προς το αδιάφορο, σε ένα στοιχείο όμως, που μπορεί να εκληφθεί ως κομμάτι του ρεαλισμού που χαρακτηρίζει ολόκληρο το φιλμ.
Η Κιμ Μιν-χι, με κοντά μαλλιά αυτήν την φορά, παρουσιάζεται ως λιγότερο σέξι από ποτέ, αλλά και πάλι είναι απολαυστικό να την παρακολουθείς να κάθεται αναπαυτικά σε έναν καναπέ ή να παίζει αμήχανα με τα δάχτυλά της κατά την διάρκεια της συζήτησης με την Γου-τζιν. Η μούσα, σύντροφος, και μόνιμη πρωταγωνίστρια των τελευταίων ταινιών του Χονγκ Σανγκ-σου φαίνεται να έχει προσαρμοστεί πλήρως σε αυτά που της ζητάει ο σκηνοθέτης, και η χημεία τους είναι πραγματικά έκδηλη.
«Η Γυναίκα που Έφυγε» είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό δείγμα της φιλμογραφίας του Χονγκ Σαν-σου, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν χρειάζεται να είναι και κάτι παραπάνω.
