Έχει περάσει καιρός από τότε που είδαμε μια ταινία του Χιρόσι Οκουγιάμα, μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του το 2018, «Ιησούς», αν και η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκε με το «The Makanai» πέρυσι. Το «Η Ηλιαχτίδα Μου» περιστρέφεται γύρω από το καλλιτεχνικό πατινάζ, ένα άθλημα στο οποίο ο ίδιος ο σκηνοθέτης εκπαιδεύτηκε για επτά χρόνια ως παιδί, και έκανε πρεμιέρα στο πρόγραμμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών 2024, όπου ήταν υποψήφιο για το Queer Palm.
Ο Τακούγια είναι ένας νεαρός, μέλος της ομάδας χόκεϊ σε μια χιονισμένη επαρχιακή πόλη στο βορρά της Ιαπωνίας. Δεν είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με το άθλημα όμως, και γενικά, δεν έχει βρει ακόμα κάτι που να του αρέσει πραγματικά να κάνει. Αυτό αλλάζει, ωστόσο, όταν βλέπει την Σάκουρα να προπονείται στο καλλιτεχνικό πατινάζ υπό την καθοδήγηση του Αρακάουα, ενός πρώην χορευτή παγοδρομίου που ζει στην πόλη μαζί με τον άνδρα σύντροφό του. Ο Τακούγια γοητεύεται τόσο από το κορίτσι όσο και από το άθλημα, σε σημείο που αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτό.
Ο Αρακάουα είναι αρχικά επιφυλακτικός ως προς την αποφασιστικότητά του Τακούγια, αλλά σύντομα αλλάζει γνώμη, περνώντας πολύ χρόνο μαζί του στην προπόνηση. Η οικογένεια του Τακούγια τον υποστηρίζει επίσης, προτείνοντάς του να αφιερωθεί πραγματικά στο άθλημα, ενώ ο Αρακάουα αποφασίζει να συνδυάσει τους δύο μαθητές του ως ζευγάρι στο χορό στον πάγο. Η Σακούρα είναι λίγο ζηλιάρα στην αρχή, αλλά τελικά συνηθίζει τον Τακούγια, με τους τρεις τους να σχηματίζουν μια αφοσιωμένη ομάδα. Πριν από τον πρώτο επίσημο διαγωνισμό τους όμως, τα πράγματα παίρνουν μια άσχημη τροπή.
Γυρισμένο σε 4:3 και με οπτικό στυλ που μόνο ως ρετρό μπορεί να περιγραφεί, «Η Ηλιαχτίδα Μου» είναι μια ταινία που απογειώνεται από την αγάπη του σκηνοθέτη για το συγκεκριμένο άθλημα, μια πτυχή που είναι αρκετά εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ξεκινώντας από τον Τακούγια, την πρώτη φορά που βλέπει τη Σάκουρα, και συνεχίζοντας με την προπόνηση, την επιλογή μουσικής και τις λεπτομέρειες του αθλήματος, συμπεριλαμβανομένων των διαφορών με το χόκεϊ και τις διαφορές μεταξύ πατινάζ και χορού στον πάγο, όλα τονίζουν το γεγονός με τον πιο εύγλωττο τρόπο.
Τα αισθήματα της Σάκουρα και του Τακούγια, η σχέση του Αρακάουα με τον άνδρα του σε ένα τέτοιο πλαίσιο και η σχέση του Τακούγια με την οικογένειά του παρέχουν το υπόλοιπο πλαίσιο, αν και το καλλιτεχνικό πατινάζ και οι αλληλεπιδράσεις των τριών παραμένουν στο επίκεντρο. Τα συναισθήματα του Τακούγια για την Σακούρα υπάρχουν, με τρόπο που ουσιαστικά καθρεφτίζεται στο τραύλισμά του, αλλά είναι αυτό το κομμάτι, μαζί με την τελική αντίδραση της Σακούρα, που κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει. Ιδιαίτερα η τελευταία σκηνή σίγουρα θα μείνει στο μυαλό κάθε θεατή, με τον Οκουγιάμα να ολοκληρώνει την ταινία του με ιδανικό τρόπο.
Τα «θολά» οπτικά στοιχεία, ευγενική προσφορά του ίδιου του Οκουγιάμα, λειτουργούν πολύ καλά εδώ, προσθέτοντας μια αίσθηση νοσταλγίας που φαίνεται να διαπερνά όλη την ταινία. Το μοντάζ του έχει ως αποτέλεσμα έναν μέσο έως αργό ρυθμό που καθρεφτίζει τη ζωή σε περιοχές που δέχονται πολύ χιόνι, ενώ στα 110 λεπτά, η ταινία δεν παρατείνεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει.
Ο Κεϊτάτσου Κοσιγιάμα ως Τακούγια και η Κιάρα Τακανάσι ως Σάκουρα παίζουν τους ρόλους τους με ρεαλισμό, ενώ το γεγονός ότι είχαν εμπειρία ως πατινέρ είναι αρκετά εμφανές. Ο Σόσουκε Ικεμάτσου, ο οποίος έπρεπε να προπονηθεί για τον ρόλο, είναι επίσης αρκετά καλός στον ρόλο του διχασμένου μέντορα, αν και η αλήθεια είναι ότι κανένας από τους τρεις ρόλους δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός.
«Η Ηλιαχτίδα Μου» είναι σίγουρα μια πολύ προσωπική ταινία, και λίγη αγάπη για το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι σίγουρα απαραίτητη. Ωστόσο, η σχέση των τριών πρωταγωνιστών, όπως και ο νεανικός έρωτας είναι αρκετά ελκυστικά, με αποτέλεσμα η ταινία να μπαίνει εύκολα στην κατηγορία «soup for the soul».
