Το 2024 ήταν ακόμα μια ασυνήθιστη χρονιά για τον ασιατικό κινηματογράφο. Αρχικά, αν και ο αριθμός των καλών ταινιών ήταν μεγαλύτερος από το συνηθισμένο, καμία από αυτές δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Το γεγονός ότι ο κορεατικός κινηματογράφος βίωσε μία από τις χειρότερες χρονιές στη σύγχρονη ιστορία του , έδωσε την ευκαιρία στην Ιαπωνία να ανακτήσει τα σκήπτρα, με τη σταθερότητα της χώρας στην παραγωγή καλών ταινιών να αποτελεί τον κύριο λόγο. Επιπλέον, μια σειρά εξαιρετικών ταινιών από όλη την κινεζόφωνη διασπορά παρουσιάστηκαν φέτος, κυρίως στην κατηγορία του οικογενειακού δράματος, ενώ η πρόοδος του κινηματογράφου των ASEAN χωρών συνεχίστηκε, καθοδηγούμενη κυρίως από ταινίες τρόμου, περιπέτειες και κάπως λιγότερα δράματα, με το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όλων να είναι τα πολύ ενδιαφέροντα σενάρια.
Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ακολουθούν οι καλύτερες ασιατικές ταινίες του 2024, σε αντίστροφη σειρά. Κάποιες από τις ταινίες έκαναν πρεμιέρα το 2023, αλλά επειδή κυκλοφόρησαν κυρίως το 2024 αποφάσισα να τις συμπεριλάβω.
30. Kiss Wagon (Midhun Murali, Ινδία)
O Midhun Murali κάθισε και ουσιαστικά έφτιαξε μόνος του ένα animation που διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες, με την ποιότητά του να παραμένει το ίδιο ψηλά καθόλη την διάρκειά του. Πολλά παιχνίδια των σκιών, ταχύτητα και μια ιστορία που είναι περιέργα και εξαιρετικά πολύπλοκα απολαυστική.
29. Hunted Owl Family (Jin Roh, N. Κορέα)
Όχι μόνο το Hunted Owl Family λειτουργεί ως κατασκοπευτικό δράμα, αλλά καταφέρνει επίσης να λειτουργήσει άρτια και ως μια βωβή ταινία. Χωρίς να βασίζεται σε κανέναν διάλογο, το βάρος της αφήγησης, καθώς και των συγκρούσεων μεταξύ των χαρακτήρων πέφτει στους ηθοποιούς, τις εικόνες και τον ήχο. Ευτυχώς, όλα τα παραπάνω στοιχεία επιτυγχάνουν να κάνουν το Hunted Owl Family να λειτουργεί ως το υβρίδιο είδους που στοχεύει να είναι, ενώ το κάνουν ιδιαίτερα ξεχωριστό, ακόμη και μέσα στο συχνά πολύ πειραματικό τοπίο των μικρού μήκους ταινιών γενικότερα.
28. Pig That Survived Foot-and-Mouth Disease (Hur Bum-wook, Ν. Κορέα)
Ο Hur Bum-wook σκηνοθετεί μια αρκετά απαισιόδοξη ταινία, όπου η ελπίδα είναι ανύπαρκτη, καθώς η κατάσταση για όλους τους πρωταγωνιστές συνεχώς χειροτερεύει, παρά κάποιες σύντομες στιγμές ηρεμίας που βιώνουν. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι τα πραγματικά ζώα διαπερνά την αφήγηση, σε σημείο που ακόμα και όταν τα αγριογούρουνα γίνονται βίαια, το κάνουν μόνο αφού πιεστούν σε μια γωνία από τους βασανιστές τους. Το γεγονός ότι τα αγριογούρουνα θέλουν κι αυτά να γίνουν άνθρωποι, καθώς αντιλαμβάνονται αυτή τη μεταμόρφωση ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης, ενισχύει αυτό το σχόλιο. Την ίδια στιγμή, προσθέτει στο δράμα, καθώς ακόμα και όταν το θαύμα συμβαίνει, ακολουθεί περισσότερη τραγωδία, στην αρκετά καταστροφική όσο και οπτικοακουστικά εντυπωσιακή κορύφωση.
27. Steppenwolf (Adilkhan Yerzhanov, Καζακστάν)
Ο ιδιαίτερα παραγωγικός Adilkhan Yerzhanov (15 ταινίες μεγάλου μήκους σε 12 χρόνια) έχει ήδη καθιερώσει το δικό του στυλ, ενσωματώνοντας στοιχεία από αμερικανικές ταινίες Β κατηγορίας, γουέστερν, δράση και βία, καθώς και μια αρκετά σκοτεινή αίσθηση χιούμορ που κάνουν τις ταινίες του εξαιρετικά διασκεδαστικές. Το Steppenwolf συνεχίζει στο ίδιο μονοπάτι, ως μια καθαρή ταινία είδους που εμπνέεται από την ταινία του John Ford του 1956, The Searchers.
26. Trouble Girl (Chin Chia-Hua, Ταϊβάν)
Με μια εξαιρετική ερμηνεία από τη βραβευμένη με Golden Horse, 12χρονη Audrey Lin, που είχε ήδη αποδείξει το ταλέντο της στο “American Girl” αλλά πραγματικά απογειώνεται εδώ, το “Trouble Girl” επικεντρώνεται σε ένα κορίτσι με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), σε ένα στυλ που θα θυμίσει σε πολλούς το “Amiko”, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια αρκετά διαφορετική περίπτωση.
25. She Taught Me Serendipity (Akiko Ooku, Ιαπωνία)
Ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η αγάπη εδώ, ως κάτι που καταρρακώνει εντελώς τους ανθρώπους, είναι εντυπωσιακός και αρκετά επιδραστικός. Ο τρόπος που επηρεάζει τον Tohru, αλλά και αρκετά άτομα γύρω του, αποτελεί πιθανότατα το καλύτερο χαρακτηριστικό της ταινίας. Υπό αυτή την έννοια, είναι εύκολο να πει κανείς ότι η αρκετά σκοτεινή σκηνή της εξομολόγησης, καθώς και η αντιπαράθεση στο δημόσιο λουτρό που ακολουθεί λίγο αργότερα, είναι οι πιο αξέχαστες στιγμές της ταινίας.
24. I’m Here to See the House (Junh Yoon-ah, N. Κορέα)
Η Jung Yoon-ah σκηνοθετεί μια ταινία όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν δίκιο. Η Seon-ok νιώθει την πίεση από όλες τις πλευρές: την αποπληρωμή του δανείου, τον ενοικιαστή που αρνείται να συνεργαστεί, την κόρη της που απαιτεί ό,τι θεωρεί πως της ανήκει, και τον σύζυγό της που πρόκειται να μείνει άνεργος. Η Ja-hyun αισθάνεται παρόμοια πίεση, καθώς πρέπει να βρει άλλο διαμέρισμα για να μετακομίσει, ενώ η μικρή της κόρη εξακολουθεί να πηγαίνει σχολείο, και ο σύζυγός της φαίνεται να λείπει συνεχώς από το σπίτι.
23. Abnormal Desire (Toshiyuki Kishi, Ιαπωνία)
Νικητής των βραβείων Καλύτερης Σκηνοθεσίας και του Βραβείου Κοινού στο Τόκιο το 2023, το “(Ab)normal Desire” είναι μια ταινία που μένει πιστή στον τίτλο της. Ο Yoshiyuki Kishi επιχειρεί να παρουσιάσει τα φετίχ και τους ανθρώπους που τα φέρουν ως ένα φυσιολογικό μέρος της κοινωνίας, ακόμα κι αν η κοινωνία δεν τα αποδέχεται.
22. Washhhh (Mickie Lai, Μαλαισία)
Ο Mickie Lai σκηνοθετεί μια ταινία της οποίας ο κύριος σκοπός φαίνεται να είναι η κριτική στο πρόγραμμα, που μοιάζει έντονα με στρατιωτική εκπαίδευση, ιδιαίτερα μέσα από τη στάση του διοικητή, καθώς και την ανούσια και σκληρή φύση των καψωνιών. Το γεγονός ότι αυτή η στάση οδηγεί σε φυλετικές συγκρούσεις αναδεικνύει εύγλωττα ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν εξυπηρετούν τον σκοπό του προγράμματος, με πιθανώς το ίδιο να ισχύει για ολόκληρο το πρόγραμμα.
21. Me, Maryam, the Children and 26 Others (Farshad Hashemi, Ιράν)
Η έννοια του μετα-κινηματογράφου έχει αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη σημασία τα τελευταία χρόνια, με τον ιρανικό κινηματογράφο, ο οποίος πάντα είχε την τάση να θολώνει τη γραμμή μεταξύ κινηματογράφου και πραγματικότητας – ή φαντασίας και πραγματικότητας, αν προτιμάτε – να φαίνεται ως η ιδανική πλατφόρμα για αυτό το είδος ταινιών. Το “Εγώ, η Maryam, τα Παιδιά και Άλλοι 26” αναδεικνύει απόλυτα αυτό το γεγονός.
20. Jigarthanda Double X (Karthik Subbaraj, Ινδία)
Το στιλ κινηματογράφου Masala φαίνεται να κυριαρχεί αδιαμφισβήτητα στον Ταμίλ κινηματογράφο, και το “Jigarthanda Double X”, η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη του “Cold Heart”, Karthik Subbaraj, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα. Με τους χαρακτήρες που ξεπερνούν τα όρια της πραγματικότητας, τη δράση σε επικές, σχεδόν παράλογες, διαστάσεις και την πληθώρα τραγουδιών και χορού, η ταινία ενσαρκώνει απόλυτα το είδος. Αυτά, ωστόσο, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που καθιστούν αυτόν τον τίτλο τόσο μοναδικό.
