Οι 30 Καλύτερες Ασιατικές Ταινίες του 2024

19. Women From Rote Island (Jeremias Nyangoen, Ινδονησία)

Παρά την πρόοδο και τον αντίκτυπο του φεμινιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, οι συνθήκες για τις γυναίκες σε διάφορα μέρη του κόσμου παραμένουν, τουλάχιστον, τραγικές, με τα δεινά της πατριαρχίας να είναι ακόμη εμφανή. Η οργή που αναπόφευκτα προκαλεί αυτό το γεγονός αποτυπώνεται με όλη της την ένταση στο ντεμπούτο του Jeremias Nyangoen, “Women from Rote Island”.

18. Exhuma (Jang Jae-hyun, Ν. Κορέα)

Ο τρόμος, ένα είδος που πάντα ήταν αγαπητό και δημοφιλές στους Ασιάτες σκηνοθέτες, έχει δει πτωτικές τάσεις στη Νότια Κορέα το τελευταίο διάστημα. Βεβαίως, κάθε χρόνο κυκλοφορούν αρκετές ταινίες τρόμου, αλλά καμία δεν έχει προκαλέσει την ίδια θετική αντίδραση από το κοινό, τους κριτικούς ή το ταμείο, όπως το “The Wailing” το 2016. Ο σκηνοθέτης Jang Jae-hyun φαίνεται να έχει κάνει αποστολή του τη διατήρηση του τρόμου ζωντανού και ακμαίου, κάνοντας το ντεμπούτο του με την ταινία “The Priests”, μια καλά φτιαγμένη ιστορία που εξερεύνησε τους χριστιανικούς εξορκισμούς, για να ακολουθήσει με το “Svaha: The Sixth Finger”, που ερευνά τις νέες θρησκείες και τα τυφλά δόγματα με τη μορφή τρόμου. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο αυτές ταινίες είχαν μικτές αντιδράσεις από το κοινό, ο Jang συνεχίζει να δημιουργεί τρομακτικές ιστορίες με το “Exhuma”, το τελευταίο του έργο, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πριν από τη γενική κυκλοφορία. Η ταινία, που έτυχε μεγάλης ενθουσιασμού από το κοινό, γρήγορα έγινε η πιο εμπορική κορεάτικη ταινία του 2024 μέχρι στιγμής.

17. Tatsumi (Hiroshi Shoji, Ιαπωνία)

Ο Hiroshi Shoji παρουσιάζει μια πραγματικά σκληρή ταινία, τοποθετημένη σε έναν κόσμο που αποτελείται από εξαιρετικά βίαιους, περιστασιακά παρανοϊκούς αλλά πάντα απελπισμένους αποτυχημένους, σε ένα αιχμηρό σχόλιο για τη ζωή των χαμηλόβαθμων γιάκουζα. Σε αυτό το περιβάλλον, η ζωή φαίνεται να μην έχει καμία σημασία, καθώς οι άνθρωποι σκοτώνονται αδιάκριτα και με την παραμικρή αφορμή, στοιχείο που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ένταση που αποπνέει η ταινία.

16. The Pig, The Snake and the Pigeon (Wong Ching-po, Ταϊβάν)

Το 2010 στο Χονγκ Κονγκ, ο Wong Ching-po σκηνοθέτησε την καλτ ταινία “Revenge: A Love Story”, που αφορούσε έναν άνδρα που σκοτώνει εγκύους και αφαιρεί τα αγέννητα μωρά τους. Ωστόσο, οι μετέπειτα δουλειές του περιορίστηκαν κυρίως σε ταινίες πολεμικών τεχνών/δράσης, που σίγουρα δεν έφτασαν τα υψηλά πρότυπα της προαναφερθείσας ταινίας. Αυτό, όμως, φαίνεται να αλλάζει φέτος με το “The Pig, the Snake and the Pigeon”, το οποίο τον επαναφέρει στον χώρο των ταινιών CAT III, όπου είχε διαπρέψει στο παρελθόν, αυτή τη φορά μέσα από μια ταϊβανέζικη παραγωγή.

15. Motherland (Brillante Mendoza, Φιλιππίνες)

Η σύγκρουση στο Mamasapano ήταν ένα σημαντικό και τραγικό γεγονός που συνέβη στις Φιλιππίνες στις 25 Ιανουαρίου 2015. Αφορούσε μια μυστική επιχείρηση της Ειδικής Δύναμης Δράσης (SAF) της Εθνικής Αστυνομίας των Φιλιππίνων, με στόχο τη σύλληψη καταζητούμενων τρομοκρατών, συμπεριλαμβανομένου του Zulkifli bin Hir (γνωστού ως Marwan), που συνδεόταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες. Ο Brillante Mendoza εστιάζει στην ιστορία επιβίωσης ενός από τα μέλη της ομάδας επίθεσης, του Dao-ayen, και μέσα από αυτόν παρακολουθεί στενά την επιχείρηση, από την αρχή της στα κεντρικά γραφεία της SAF έως την περιοχή της δράσης.

14. Grave Torture (Joko Anwar, Ινδονησία)

Ο Joko Anwar χρησιμοποιεί την ιστορία του για να παρουσιάσει τα δεινά της (ινδονησιακής) κοινωνίας, με τους δύο πρωταγωνιστές να συμβολίζουν ίσως τη νεολαία, ως τους κύριους αποδέκτες των συνεπειών αυτών των δεινών. Έτσι, η θρησκεία και ιδιαίτερα ο θρησκευτικός φανατισμός, ο καπιταλισμός και ειδικότερα η δυτική διείσδυση σε χώρες όπως η Ινδονησία, η διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας (που συνδέεται και πάλι με τον καπιταλισμό), καθώς και η νοοτροπία των προηγούμενων γενεών (ή ίσως και της προ-προηγούμενης, θα μπορούσε να πει κανείς) αναδεικνύονται εδώ με τα πιο σκοτεινά χρώματα. Σε μικρότερες σκηνές, μπορεί επίσης κανείς να βρει σχόλια για τα προβλήματα του (υπερβολικού) τουρισμού, ενώ οι συνθήκες στα οικοτροφεία και στην φροντίδα ηλικιωμένων απεικονίζονται επίσης καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

13. Santosh (Sandhya Suri, Ινδία)

Όπως και η ίδια η Ινδία, έτσι και ο κινηματογράφος της τείνει να είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφος. Η πολιτισμική ποικιλομορφία της χώρας τροφοδοτεί την ποικιλία των κινηματογραφικών στυλ και σχολών, ενώ μπορεί κανείς να παρατηρήσει ποικιλομορφία και ως προς τα είδη: από τα φαντασμαγορικά Bollywood θεάματα και τις δημοφιλείς ταινίες δράσης, έως εξαιρετικά καλλιτεχνικά έργα, ντοκιμαντέρ και docu-fiction, αλλά και αυθεντικές ταινίες είδους, όπως φαντασίας και τρόμου. Η μίξη ειδών εμφανίζεται συχνά και, όταν γίνεται έξυπνα, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα. Στην περίπτωση του “Santosh”, τα είδη που συνδυάζονται είναι το αστυνομικό θρίλερ διαδικαστικού τύπου και ένα κοινωνικό δράμα νατουραλιστικού ύφους με ορισμένες ντοκιμαντερίστικες φιλοδοξίες.

12. Girls will be Girls (Shuchi Talati, Ινδία)

Μετά από χρόνια κατά τα οποία ο ινδικός κινηματογράφος δεν έβρισκε λύση για την απουσία τοπικών ταινιών από το διεθνές φεστιβαλικό κύκλωμα, το 2024 σηματοδότησε μια σημαντική αλλαγή μέσω της “παραδοσιακής” οδού της συμπαραγωγής. Το “All We Imagine as Light” βρήκε τη θέση του στις Κάννες και το “Girls Will be Girls” στο Sundance, ενώ και οι δύο ταινίες απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή μια εκτεταμένη πορεία σε φεστιβάλ. Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τη Shuchi Talati στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η ταινία δημιουργήθηκε από ένα σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο συνεργείο, ενώ, όπως και η ταινία της Payal Kapadia, περιλαμβάνει την Kani Kusruti σε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

11. The Making of a Japanese (‘Εμα Ράιαν Γιαμαζάκι, Ιαπωνία)

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ιαπωνία είναι μία από τις πιο οργανωμένες χώρες στον κόσμο, με ένα σύστημα που λειτουργεί αποτελεσματικά σε περισσότερα επίπεδα από την πλειονότητα των άλλων εθνών, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δει κανείς πώς επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα και πώς η συγκεκριμένη ιαπωνική ταυτότητα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Η Ema Ryan Yamazaki, μια Βρετανοϊαπωνική σκηνοθέτιδα, επιχειρεί να αναδείξει τα παραπάνω, παρακολουθώντας από κοντά τους μαθητές της 1ης και 6ης τάξης για ένα χρόνο σε ένα δημόσιο δημοτικό σχολείο στο Τόκιο, καθώς και τους δασκάλους τους, εν μέσω της πανδημίας.

10. Work to Do (Park Hong-jun, Ν. Κορέα)

Συνήθως, η ιδέα των μεγάλων εταιρειών που απολύουν μαζικά εργαζομένους (ή αλλιώς «αναδιάρθρωση», όπως το αποκαλούν) παρουσιάζεται στον κινηματογράφο από την πλευρά των θυμάτων. Ο Park Hong-jun, ωστόσο, βασισμένος στην προσωπική του εμπειρία, επέλεξε να απεικονίσει όλη αυτή τη διαδικασία από την οπτική των ανθρώπων που κάνουν τις απολύσεις, σε μια προσέγγιση που είναι εξίσου δραματική.