Οι καλύτερες Ασιατικές ταινίες της χρονιάς από τον Παναγιώτη Κοτζαθανάση
Οι 30 Καλύτερες Ασιατικές Ταινίες του 2024
9. Falling in Love Like in Movies (Yandy Laurens, Ινδονησία)
Η έντονη εμφάνιση ταινιών που ασχολούνται με τον ίδιο τον κινηματογράφο, η οποία παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στον ασιατικό κινηματογράφο, αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο συναρπαστικές εξελίξεις στην περιοχή. Ο Yandy Laurens δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε αυτό το (υπο)είδος, μέσα από μια προσέγγιση που προσφέρει μία από τις κορυφαίες στιγμές του.
8. Missing Child Videotape (Ryota Kondo, Ιαπωνία)
Παρόλο που είναι εντελώς απογυμνωμένη από τις συνηθισμένες τακτικές του ιαπωνικού τρόμου (jump scares, παρουσία πλασμάτων, έντονα ειδικά εφέ), ο Ryota Kondo καταφέρνει να παρουσιάσει μια ταινία που είναι ανατριχιαστική με αρκετά έξυπνους και μοναδικούς τρόπους. Καταρχάς, υπάρχει μια διαρκής αίσθηση παραδοξότητας σχετικά με τον χρόνο και τον τόπο της ταινίας, καθώς ο τρόπος που ο Tsukasa ομολογεί κάτι σε κάποιον που μόλις γνώρισε, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Keita φαίνεται να γνωρίζει εδώ και καιρό ότι μπορεί να δει φαντάσματα, κάνει το όλο σκηνικό να μοιάζει σαν να διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική, ίσως και δυστοπική, πραγματικότητα. Η φωτογραφία του Kota Matsuda συμβάλλει σημαντικά σε αυτό, με τον τρόπο που χρησιμοποιεί το φως και τις σκιές.
7. Pierce (Nelicia Low, Σιγκαπούρη-Ταιβάν)
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία του “Pierce” είναι το καστ του. Ο Hsiu-Fu Liu και ο Yu-Ning Tsao είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους ως δύο εντελώς διαφορετικά αδέρφια. Όταν το πρόσωπο του Tsao κάνει ένα μικρό αγόρι στην ταινία να κλάψει, νιώθουμε τα συναισθήματα του παιδιού, με εκείνον να αποδίδει τον ψυχοπαθή με μια ανατριχιαστική αυθεντικότητα, ενώ τα αθώα, μεγάλα μάτια του Liu μας λένε το ακριβώς αντίθετο.
6. Harbor Lights (Adachi Mojiri, Ιαπωνία)
Ο Adachi Mojiri σκηνοθετεί μια ταινία για την κατάθλιψη, αλλά όχι μόνο εξερευνά το θέμα από πολλές γωνίες, αλλά καταφέρνει επίσης να προσθέσει στοιχεία που ενισχύουν την έννοια της και να αναδείξουν μια σειρά από άλλα προβλήματα στην ιαπωνική κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό, παρακολουθούμε μια νέα γυναίκα να αισθάνεται τελείως μόνη, χωρίς να ξέρει πώς να διαχειριστεί τα ψυχικά της προβλήματα, ενώ νιώθει ότι, ιδιαίτερα ο πατέρας της, είναι συνεχώς θυμωμένος μαζί της, στο σημείο να μην επιθυμεί καν να την είχε από την αρχή. Το γεγονός ότι το νοσοκομείο απλώς της χορηγεί φάρμακα που δεν την βοηθούν ιδιαίτερα, αποτελεί επίσης ένα σχόλιο, όσο και το πώς η εξατομικευμένη θεραπεία που λαμβάνει σε μια μικρότερη κλινική, ουσιαστικά αλλάζει τη ζωή της.
5. Stranger Eyes (Yeo Siew Hua, Σιγκαπούρη)
Το σχόλιο εδώ περιστρέφεται προφανώς γύρω από την έννοια της θέασης, αν και ο Yeo Siew Hua καταφέρνει να εμβαθύνει πολύ περισσότερο από ό,τι συνήθως βλέπουμε από σκηνοθέτες που ασχολούνται με αυτή την έννοια. Η έννοια του βωαρισμού είναι η πιο προφανής, αλλά σίγουρα δεν σταματάει εκεί. Η μετα-προσέγγιση, για παράδειγμα, αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Συνήθως, ως θεατές, παρακολουθούμε αυτό που συμβαίνει στην οθόνη από την οπτική γωνία μας, η οποία είναι ουσιαστικά αυτή που βλέπουν ο διευθυντής φωτογραφίας και ο σκηνοθέτης όταν γυρίζουν την ταινία. Στην περίπτωση του “Stranger Eyes”, όμως, αυτή η οπτική γωνία “στρέφεται” στο τι βλέπουν πραγματικά οι πρωταγωνιστές, σε μια προσέγγιση που αναδύεται ως αρκετά έξυπνη, ιδιαίτερα καθώς προσθέτει στην γενική ατμόσφαιρα της ανατριχίλας που διαπνέει την ταινία.
4. The Seed of the Sacred Fig (Mohammad Rasoulof, Ιράν)
Το “Seed of the Sacred Fig” είναι η δέκατη σκηνοθετική δουλειά του Mohammad Rasoulof. Ο τίτλος αναφέρεται σε ένα είδος σύκου που διαδίδεται «τυλίγοντας τον εαυτό του γύρω από ένα άλλο δέντρο και τελικά το στραγγαλίζει», σε μια μεταφορά του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν. Η οργή του Mohammad Rasoulof για το ιρανικό καθεστώς βρήκε έναν από τους πιο καίριους τρόπους έκφρασης στην ταινία, ακριβώς μετά την καταδίκη, τη φυλάκισή του και την απελευθέρωσή του για τα δημόσια σχόλια και τα έργα του. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, όπου ο Rasoulof κατάφερε να παραστεί αφού είχε διαφύγει από το Ιράν. Η ταινία κέρδισε αρκετά βραβεία στο φεστιβάλ, περιλαμβανομένου ενός Ειδικού Βραβείου της Επιτροπής στην κατηγορία Palme D’or, και συνέχισε να προβάλλεται σε όλο τον κόσμο αποσπώντας πλήθος διακρίσεων.
3. Twilight of the Warriors: Walled In (Soi Cheang, Χονγκ Κονγκ)
Ο Soi Cheang σκηνοθετεί μια αυθεντική ταινία δράσης από το Χονγκ Κονγκ, ενσωματώνοντας ουσιαστικά όλα τα στοιχεία που έκαναν την κατηγορία τόσο δημοφιλή. Με αυτόν τον τρόπο, παρακολουθούμε μια σειρά από χαρακτήρες και υποϊστορίες, τεράστια κενά στην πλοκή και έλλειψη λογικής, σχόλια για την παράδοση του Χονγκ Κονγκ, λίγη μελοδραματικότητα και τόσο εντυπωσιακές και βίαιες σκηνές δράσης, όσο θα μπορούσαν να είναι.
2. Brief History of a Family (Lin Jianjie, Κίνα)
Η Guo Keyu στον ρόλο της Μητέρας και ο Feng Zu ως Πατέρας παίζουν τους χαρακτήρες τους με έναν σχεδόν αποστασιοποιημένο τρόπο, γεγονός που καθιστά τις λίγες στιγμές που σπάζουν την ηρεμία τους, ακόμα πιο επιδραστικές. Η Muran Lin στον ρόλο του Tu Wei έχει έναν πιο ρεαλιστικό ρόλο, παίζοντας ουσιαστικά τον κάπως επαναστάτη, κακομαθημένο έφηβο, αλλά είναι ο Xilun Shun ως Yan Shuo που πραγματικά ξεχωρίζει. Δεν είναι μόνο η ψύχραιμη, σχεδόν ψυχοπαθητική συμπεριφορά του, αλλά και η εξαιρετική χημεία που εκδηλώνει με κάθε ηθοποιό, που καθιστά την ερμηνεία του πραγματικά εκπληκτική. Το “Brief History of a Family” είναι μια αριστουργηματική ταινία, τόσο κινηματογραφικά όσο και στο επίπεδο του περιεχομένου, και ένα πραγματικά εντυπωσιακό ντεμπούτο από έναν σκηνοθέτη που φαίνεται να διαθέτει τις ικανότητες ενός έμπειρου επαγγελματία.
1. Happy End (Neo Sora, Ιαπωνία)
Ο Neo Sora γύρισε μια ταινία που είναι αρκετά πολυδιάστατη, σε σημείο που συχνά λειτουργεί ως παραβολή/μεταφορά/αλληγορία, με όλους σχεδόν τους χαρακτήρες και τα γεγονότα να κρύβουν κάποιο είδος συμβολισμού. Ο ρατσισμός που αντιμετωπίζουν οι Zainichi Κορεάτες για γενιές προσωποποιείται στον Kou, ενώ ο Yuta φαίνεται να εκπροσωπεί τη σημερινή νεολαία που φαίνεται να νοιάζεται ελάχιστα για οτιδήποτε άλλο εκτός από την ψυχαγωγία. Την ίδια στιγμή, η επιμονή του να μην αλλάξει τίποτα, παρά τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του, θα μπορούσε να εκληφθεί ως η γενική νοοτροπία μιας χώρας που είναι αρκετά κολλημένη στο παρελθόν σε αρκετά επίπεδα, όπως για παράδειγμα με το ζήτημα της μετανάστευσης.
You may also like
About the author
Panos Kotzathanasis
Panagiotis (Panos) Kotzathanasis is a film critic and reviewer, specialized in Asian Cinema. He is the owner and administrator of Asian Movie Pulse, one of the biggest portals dealing with Asian cinema. He is a frequent writer in Hancinema, Taste of Cinema, and his texts can be found in a number of other publications including SIRP in Estonia, Film.sk in Slovakia, Asian Dialogue in the UK, Cinefil in Japan and Filmbuff in India.
Since 2019, he cooperates with Thessaloniki Cinematheque in Greece, curating various tributes to Asian cinema. He has participated, with video recordings and text, on a number of Asian movie releases, for Spectrum, Dekanalog and Error 4444. He has taken part as an expert on the Erasmus+ program, “Asian Cinema Education”, on the Asian Cinema Education International Journalism and Film Criticism Course.
Apart from a member of FIPRESCI and the Greek Cinema Critics Association, he is also a member of NETPAC, the Hellenic Film Academy and the Online Film Critics Association.
