19. The Sea Calls for Me (Τουμπάλ Ταμπουπουλόν, Ινδονησία)
Ο Ινδονήσιος σκηνοθετεί μια ταινία μικρού μήκους που είναι ταυτόχρονα ευαίσθητη, δραματική και αξιαγάπητη, επικεντρώνοντας στις δυσκολίες των κατώτερων «καστών» της Ινδονησίας, την ανάγκη, των παιδιών κυρίως, να νιώθουν μέλη μιας οικογένειας, και τους παράδοξους τρόπους που βρίσκουν για να καλύψουν αυτήν την έλλειψη. Αυτό το τελευταίο στοιχείο και ο τρόπος που η κούκλα του σεξ γίνεται κομμάτι του είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία του φιλμ, τόσο έξυπνο όσο και ξεκαρδιστικό.
18. Poet (Νταρεζάν Ομιρμπάεφ, Καζακστάν)
Ο Νταρεζάν Ομιρμπάεφ σκηνοθετεί μια ταινία που παρουσιάζει τις επιπτώσεις ενός κόσμου που αλλάζει συνέχεια, στην τέχνη, την γλώσσα, την εργασία, ακόμα και την νοοτροπία των ανθρώπων, επικεντρώνοντας σε μια σειρά ανθρώπων που οι ιδιότητες και γενικότερη συμπεριφορά φαίνεται να βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
17. Barbarian Invasion (Ταν Τσούι Μούι, Μαλαισία)
Μια ταινία για μία ταινία, όπου μια ανύπαντρη μητέρα-ηθοποιός μαθαίνει πολεμικές τέχνες για να παίξει στο νέο της φιλμ. Η Ταν Τσούι Μούι πρωταγωνιστεί επίσης, σε έναν τίτλο που είναι όσο πιο meta γίνεται.
16. Yuni (Καμίλα Αντίνι, Ινδονησία)
Μετά το οπτικά εντυπωσιακό, υπερρεαλιστικό The Seen and Unseen, η Καμίλα Αντίνι αποφάσισε να στραφεί σε πιο mainstream μονοπάτια, σκηνοθετώντας μια εφηβική ταινία, η οποία είναι γεμάτη όμως, από κοινωνικά σχόλια για την ζωή στην Ινδονησία του τώρα, κυρίως για τις μουσουλμάνες, και το ίδιο εντυπωσιακά γυρισμένη.
15. Rurouni Kenshin The Beginning (Κέισι Οτόμο, Ιαπωνία)
Το τελευταίο μέρος της πενταλογίας της μεταφοράς του θρυλικού άνιμε/μάνγκα στην μεγάλη οθόνη έκλεισε (;) την σειρά με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, κυρίως γιατί ο Οτόμο έβαλε στην άκρη τα μελοδραματικά στοιχεία του προηγουμένου μέρους, και επικεντρώθηκε στην δράση, παρουσιάζοντας τον Κένσιν ως έναν πραγματικό δαίμονα, έναν άνδρα που την κάθε παρουσία του ακολουθεί ένα λουτρό αίματος.
14. 24 (Ρόιστον Ταν, Σιγκαπούρη)
Το 24 είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό φιλμ, πραγματικό masterclass στο ειρωνικό χιούμορ, την φωτογραφία και τον ήχο ενώ παράλληλα περιλαμβάνει και μια παρουσίαση της δουλειάς του ηχολήπτη που το επίπεδό της αγγίζει αυτό του ντοκιμαντέρ.
13. The Story of Southern Islet (Τσονγκ Κεάτ Άουν, Μαλαισία)
Μία από τις πιο εντυπωσιακές, οπτικά, ταινίες που είδαμε τελευταία, το The Story of Southern Islet κινείται σε μονοπάτια που συνδυάζουν το φολκλόρ με το υπερρεαλιστικό, χωρίς όμως να αγγίζει ποτέ τα όρια του τρόμου, ενώ η απεικόνιση της τοπικής κουλτούρας είναι άκρως ενδιαφέρουσα
12. Luginsky (Χαϊένα, Ιαπωνία)
Πραγματικά δύσκολο φιλμ να περιγράψεις, το Luginsky βασίζεται σε έναν ακραίο όσο και πρωτότυπο συνδυασμό «παραισθητικών» γραφικών υπολογιστή, στατικής φωτογραφίας και κολάζ αποκομμάτων περιοδικών, τα οποία ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί για να παρουσιάσει μια ιστορία που είναι όσο παρανοϊκή όσο και ο πρωταγωνιστής.
11. Gensan Punch (Μπριγιάντε Μεντόζα, Φιλιππίνες)
Η πραγματική ιστορία του Ναοζούμι Τσουτσιγιάμα, ενός Ιάπωνα πυγμάχου με ένα προσθετικό πόδι, ο οποίος άφησε την χώρα του για τις Φιλιππίνες με σκοπό να αποκτήσει επαγγελματική άδεια, έρχεται στην μεγάλη οθόνη από τον Μεντόζα με ένα στυλ ουσιαστικά ντοκιμενταρίστικο, που επικεντρώνει στις δυσκολίες του αθλήματος, κυρίως στα κατώτερα στρώματα του. Εκπληκτική η παρουσία του Σόγκεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
10. Vengeance is Mine, All Others Pay Cash (Έντουιν, Ινδονησία)
Επιστροφή στις ταινίες δράσης και exploitation της δεκαετίας του '80, με τον Ινδονήσιο να κλείνει το μάτι στις ντόπιες παραγωγές της περιόδου, στην αμερικάνικη ποπ κουλτούρα, την χρυσή εποχή του κινηματογράφου του Χονγκ Κονγκ και τα B-movies του '70, σε ένα άκρως ψυχαγωγικό αμάλγαμα που κάνει και ένα σχόλιο για την τοξική αρρενωπότητα.
The article continues on the next page
