9. Go Seppuku Yourselves (Τοσιάκι Τογιόντα, Ιαπωνία)
Τελευταίο μέρος της οργισμένης ενάντια στο σύστημα Τριλογίας της Ανάστασης, το εύγλωττα ονομασμένο Go Seppuku Yourselves είναι ακόμα ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που στρέφεται, αυτήν την φορά, ενάντια στο σύστημα των σαμουράι και του κώδικα Μπουσίντο, μην παραλείποντας, όμως και το κατηγορώ ενάντια στους πολιτικούς.
8. Suzuki A Man in God's Country (Ομόι Σασάκι, Ιαπωνία)
Εκπληκτική σάτιρα ολόκληρου του συντηρητισμού και οτιδήποτε θεωρείται «δεξιό» τόσο στην Ιαπωνία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, σε μία από τις πιο έξυπνες και πιο αστείες ταινίες που είδαμε τελευταία.
7. The Book of Fish (Λι Τζουν-ικ, Ν. Κορέα)
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε με το εξαιρετικό DongJu, The Portrait of A Poet, ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθετεί ακόμα μία βιογραφική ταινία σε ασπρόμαυρο φόντο, με πρωταγωνιστή τον εξόριστο ακαδημαϊκό Γιακ-τζέον, που βρέθηκε απομονωμένος σε ένα ψαροχώρι μετά το 1801, λόγω της δίωξης ενάντια στον καθολικισμό που κυριάρχησε στην χώρα εκείνη την εποχή. Εκπληκτική φωτογραφία και δύο πρωταγωνιστές που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην, κατά πάσα πιθανότητα, καλύτερη Κορεάτικη ταινία της χρονιάς
6. Rehana (Αμπντουλά Μοχαμάντ Σαάντ, Μπαγκλαντές)
Ο Σαάντ σκηνοθετεί μια ταινία που λειτουργεί ως θρίλερ, με την ένταση και την αγωνία να ξεκινούν από το πρώτο λεπτό και ουσιαστικά να μην σταματούν ποτέ. Μέσω της ιστορίας μιας γυναίκας που προσπαθεί να κάνει το σωστό ενάντια στους πάντες, καταδεικνύει το γεγονός πως ναι μεν οι γυναίκες στην χώρα μπορούν πλέον να καταλαμβάνουν υψηλόβαθμες θέσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται ίσες με τους άνδρες.
5. The Falls (Τσανγκ Μονγκ-χονγκ, Ταϊβάν)
Αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την κινηματογραφική του ευφυΐα, ο Ταϊβανέζος χρησιμοποιεί την πανδημία και το λοκντάουν ως μεταφορά της τεταμένης σχέσης μεταξύ μιας μητέρας και της κόρης της, σχολιάζοντας πως τα προβλήματα που εμφανίστηκαν κατά την διάρκειά της, δεν ήταν ακριβώς καινούρια, αλλά προϋπήρχαν.
4. Whether the Weather is Fine (Κάρλο Φρανσίσκο Μανατάντ, Φιλιππίνες)
Αν και εμπνευσμένος από την καταστροφή του επέφερε ο τυφώνας Χαϊγιάν το 2013 στις ανατολικές Φιλιππίνες, ο Μανατάντ αποφεύγει πλήρως τον σκόπελο του misery porn, σκηνοθετώντας μια ταινία γεμάτη μαύρο χιούμορ, μαγικό ρεαλισμό και κοινωνικό δράμα, και μία ιστορία που λειτουργεί ως ένα «ταξίδι» στα επακόλουθα της καταστροφής αλλά και την τωρινή κοινωνική κατάσταση της χώρας.
3. Drive My Car (Ριούσουκε Χαμαγκούτσι, Ιαπωνία)
Ο Ιάπωνας σκηνοθετεί ένα αρτιότατο φιλμ που συνδυάζει την ταινία δρόμου με την θεατρική παράσταση, κλείνοντας το μάτι στο ευρωπαϊκά φεστιβάλ, τους κριτικούς και τους σινεφίλ με τον πιο έξυπνο τρόπο. Μεγάλο ατού της ταινίας το γεγονός πως οι τρεις ώρες της διάρκειάς της, περνούν πραγματικά εύκολα.
2. A Balance (Γιούτζιρο Χαρουμότο, Ιαπωνία)
Ο Χαρουμότο σκηνοθετεί μια ταινία που ξεδιπλώνεται σε μια σειρά από επίπεδα, τα οποία αναλύονται διεξοδικά και με αρτιότητα, προτού διασυνδεθούν με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο μέσω μιας συγκλονιστικής ιστορίας που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον στα 153 λεπτά της. Αν τέλειωνε και στην σκηνή μπροστά στο φορτηγό…
1. Limbo (Σόι Τσεάνγκ, Κινα/Χονγκ Κονγκ)
Ο Τσεάνγκ κατάφερε να γυρίσει μια ταινία που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία του καλού σινεμά μυθοπλασίας σε ένα φιλμ που συνδυάζει Seven, Pieta και την αισθητική του Τζόνι Το με τον καλύτερο τρόπο.
