Η πληθώρα παραγωγών από την Ασία φέτος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κινηματογραφικής βιομηχανίας (αίθουσες, streaming, φεστιβάλ) ήταν κάτι αναμενόμενο, μιας και οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ασίας δεν σταμάτησαν να γυρίζουν ταινίες σχεδόν καθόλου κατά την διάρκεια της πανδημίας, και με την ζήτηση από τίτλους που υπάρχει πλέον, η στροφή προς την συγκεκριμένη ήπειρο ήταν αναπόφευκτη. Το ασυνήθιστο όμως ήταν πως, μετά από χρόνια κυριαρχίας του Νοτιοκορεάτικου κινηματογράφου, η τοπική βιομηχανία φάνηκε να κάνει βήματα πίσω φέτος, με μια σειρά από προβλήματα, κυρίως όσο αναφορά τα σενάρια, τα οποία πολλοί ανέφεραν τα τελευταία χρόνια, να γίνονται πιο φανερά φέτος. Κάπως έτσι, και με τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που ταλανίζουν τον ευρύτερο κινέζικο κόσμο και την τοπική βιομηχανία (η λογοκρισία κυρίως), η Ιαπωνία φαίνεται να παίρνει ξανά τα σκήπτρα στον ασιατικό κινηματογράφο, με κυριότερο όπλο την σταθερότητα στην ποιότητα, η οποία δεν έλειψε ποτέ είναι η αλήθεια. Με την προσθήκη του Χαμαγκούτσι σε μία σειρά Ιαπώνων δημιουργών που τα φεστιβάλ στην Ευρώπη λατρεύουν (Κορέντα, Καβάσε, Κουροσάβα κτλ) ο τοπικός κινηματογράφος φαίνεται να γνωρίζει μία καινούρια άνθηση, αν και είναι νωρίς να μιλάμε για κάποιου είδους κύμα. Από κει και πέρα, η Ταϊβάν παρέμεινε σταθερά ψηλά, η πρόοδος των χωρών της ένωσης ASEAN συνεχίστηκε αμείωτα, ενώ και οι ταινίες δράσης, που κάπου είχαν χαθεί τα προηγούμενα χρόνια, φαίνεται να ανακάμπτουν. Υπολογίστε στα παραπάνω και το ότι τα ασιατικά ντοκιμαντέρ έχουν αυξηθεί τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα, και έχετε όλες τις αιτίες που το 2021 ήταν μια εξαιρετική χρονιά για τον Ασιατικό κινηματογράφο.
Ακολουθούν οι 30 καλύτερες ταινίας της χρονιάς, σε αντίστροφη σειρά, πάντα με γνώμονα την διαφορετικότητα σε είδη, χώρες προέλευσης, και δημιουργούς. Η σειρά, ειδικά μετά την πρώτη δεκάδα, είναι άκρως σχετική και πολλοί από τους τίτλους θα μπορούσαν να βρίσκονται κάλλιστα πιο ψηλά. Κάποιοι από τους τίτλους προβλήθηκαν αρχικά το 2020, αλλά μιας και κυκλοφόρησαν κυρίως το 2021, συμπεριλήφθηκαν στην λίστα.
30. Holy Rights (Φαρχά Κατούν, Ινδία)
Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται σε δύο προβλήματα που ταλαιπωρούν τις μουσουλμάνες στην Ινδία. Το πρώτο είναι το τριπλό Ταλάκ, ένα είδος ισλαμικού διαζυγίου το οποίο επιτρέπει στους άνδρες να χωρίσουν τις συζύγους του νόμιμα, απλώς προφέροντας την λέξη ταλάκ (διαζύγιο στα αραβικά) τρεις φορές συνεχόμενα, προφορικά, γραπτώς ή τώρα τελευταία, σε ηλεκτρονική μορφή. Το δεύτερο αφορά τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν Qazis (μουσουλμάνοι κληρικοί που μπορούν να ερμηνεύουν τον νόμο και να απονέμουν δικαιοσύνη σε προσωπικές, κυρίως, διαφορές) μια ιδιότητα που παραδοσιακά, ανήκει στους άνδρες. Η σκηνοθέτης ακολουθεί από πολύ κοντά την ζωή της Σαφία, ως σύζυγο αλλά κυρίως ως ακτιβίστρια, επικεντρώνοντας στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στον αγώνα της να φέρει την αλλαγή σε μία ακραία πατριαρχική κοινωνία
29. The Apartment with Two Women (Κιμ Σε-ιν, Ν. Κορέα)
Το “The Apartment With Two Women” είναι ένα καλογυρισμένο φιλμ με εξαιρετικές ηθοποιίες καθώς και μία ακραία αλλά πολύ έξυπνη παρουσίαση της σχέσης μητέρας-κόρης. Αν ήταν και λίγο μικρότερο σε διάρκεια…
28. Money Has Four Legs (Μάουνγκ Σουν, Καμπότζη)
Ο Μάουνγκ Σουν σκηνοθετεί μια ταινία που είναι άκρως δριμεία στα σχόλια που παρουσιάζει για την τοπική κινηματογραφική βιομηχανία και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας τα τελευταία χρόνια, μέσω μίας πολύ ψυχαγωγικής μίξης που περιλαμβάνει κωμωδία, δράμα, ταινία για ταινία και έγκλημα.
27. Moneyboys (Σι Μπι Γι. Ταϊβάν)
Οι ταινίες με θέμα τους ΛΟΑΤΚΙ+ έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο στην ποιότητά τους να είναι εξίσου εμφανής. Τρανό παράδειγμα το Moneyboys του Σι Μπι ΓΙ, απόφοιτου της σχολής κινηματογράφου της Βιέννης όπου είχε ως δάσκαλο τον Χάνεκε. Η ταινία καταπιάνεται με τις δυσκολίες που συναντούν δύο νεαροί από το ίδιο χωριό, οι οποίοι φτάνουν στην πόλη, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, και καταλήγουν να δουλεύουν ως ζιγκολό, αν και εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Οι δύο σκηνές με τον χορό σίγουρα θα μείνουν στην μνήμη του κάθε θεατή.
26. Raging Fire (Μπένι Τσαν, Κίνα)
Επιστροφή στην χρυσή εποχή των ταινιών δράσης του Χονγκ Κονγκ τις δεκαετίες του '80 και του '90 και κύκνειο άσμα για τον εκλιπόντα Μπένι Τσαν, ο οποίος εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές του, Ντόνι Γιεν και Νίκολας Τσε, για να παρουσιάσει ένα φιλμ που θα λατρέψουν όλοι οι οπαδοί του είδους
25. Συμβόλαια Θανάτου 2 (Έρικ Μάτι, Φιλιππίνες)
8 χρόνια μετά την πολυβραβευμένη πρώτη ταινία, ο Μάτι επιστρέφει με ένα ακόμα εκπληκτικό κοινωνικοπολιτικό, αστυνομικό δράμα, το οποίο επικεντρώνεται σε δύο γεγονότα, την σφαγή του Μιντανάο του 2009, όταν 58 Φιλιππινέζοι συμπεριλαμβανομένων 32 δημοσιογράφων δολοφονήθηκαν, και το λεγόμενο σκάνδαλο Cambridge Analytica, το οποίο αποκάλυψε πως η στρατηγική που χρησιμοποίησε το επιτελείο του Τραμπ για να μαζέψει ψήφους για τις εκλογές του 2016, μέσω ψευδών ειδήσεων που προωθήθηκαν στα social media, είχε δοκιμαστεί αρχικά στις Φιλιππίνες. Ο Μάτι ασκεί δριμεία κριτική σε ολόκληρο το σύστημα της χώρας, καταδεικνύοντας τους δεσμούς των πολιτικών με τον στρατό, την αστυνομία και τον Τύπο, οι οποίοι λειτουργούν, ουσιαστικά, ως συνδικάτο, μην διστάζοντας να βγάλουν από την μέση οποιονδήποτε δεν θεωρούν «δικό τους».
24. Frantic (Σούγκο Φουτζίι)
Βασισμένο σε θεατρικό του ιδίου, στο οποίο οι θεατές «παραπλανήθηκαν» να πιστέψουν πως είχαν πέσει θύματα απαγωγής των άκρως βίαιων ηθοποιών, το Frantic επιδεικνύει μία λαβυρινθώδη αφήγηση, με τα μπρος και πίσω στον χρόνο να αποκαλύπτουν σταδιακά τα γεγονότα που οδήγησαν τους πρωταγωνιστές στις ακραίες αυτές συμπεριφορές. Άκρως βίαιο και ψυχαγωγικό ταυτόχρονα, το Frantic είναι μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς, με τον Φουτζίι να αποδεικνύει πως το μέλλον της κατηγορίας του ανήκει.
23. Taste (Μπάο Λε, Βιετνάμ)
Το να παρακολουθείς την γέννηση ενός auteur δεν είναι και το πιο συνηθισμένο φαινόμενο στον κινηματογράφο. Είναι όμως αυτό ακριβώς που μας προσέφερε ο Μπάο Λε με το Taste, μια ταινία που χαρακτηρίζεται από ένα εκπληκτικό αμάλγαμα πρωτοτυπίας, ακρίβειας στην σύνθεση των σκηνών και τις μινιμαλιστικές κινήσεις των ηθοποιών, τελετουργικού ερωτισμού και κοινωνικού σχολιασμού που πολύ σπάνια βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη
22. Blue (Κέισουκε Γιοσίντα)
Οι ταινίες με θέμα την πυγμαχία, συνήθως ακολουθούν το μοτίβο του αουτσάιντερ που γίνεται πρωταθλητής. Ο Γιοσίντα όμως, επικεντρώνεται σε ένα άλλο στοιχείου του πρωταθλητισμού γενικότερα: στο αντίκτυπο της αποτυχίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως ρεαλιστικό δράμα, το οποίο παρουσιάζει, επίσης, την αφοσίωση, την αυτοθυσία και την συντροφικότητα που ενίοτε χαρακτηρίζουν τον χώρο.
21. Increasing Echo (Χσιάν Τσιέν, Ταϊβάν)
Εφτά χρόνια μετά το πολυβραβευμένο Exit, ο Χσιάν Τσιέν επιστρέφει με ακόμα ένα πορτραίτο της γυναικείας φύσης κατά την διάρκεια της μέσης ηλικίας με πρωταγωνίστρια την Τσεν Σιανγκ-τσγι, σε μία συνταγή που φαίνεται να έχει τελειοποιήσει. Η κρίση που γνωρίζει ένα ζευγάρι των οποίων η σχέση φαίνεται να έχει τελειώσει από καιρό ουσιαστικά, λειτουργεί ως εφαλτήριο για την ιστορία μιας γυναίκας που είναι αποφασισμένη να σώσει τον γάμο της με κάθε τρόπο, αν και η μόνες αιτίες της προσπάθειάς της φαίνεται να είναι η εκδίκηση και μία απέχθεια, το επίπεδο της οποίας μπορούν να φτάσουν μόνο άνθρωποι που έχουν ζήσει μαζί για χρόνια
20. Ushiku (Τόμας Ας, Ιαπωνία)
Κατά την διάρκεια μιας πολύμηνης προσπάθειας, ο Ας διεξήγαγε μια σειρά από συνεντεύξεις με ανθρώπους που ζήτησαν άσυλο ή μόνιμη υπηκοότητα στην Ιαπωνία και απορρίφθηκαν, καταλήγοντας σε εγκαταστάσεις όπως αυτή του Ούσικου. Αν και το υπόβαθρό τους διαφέρει, οι ιστορίες τους παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες όσον αφορά τις εμπειρίες τους με τις Αρχές, μιας και όλοι μιλούν για την βιαιότητα των φυλάκων καθώς και την στέρηση βασικών δικαιωμάτων, όπως το να μιλούν στους δικηγόρους ή τις οικογένειές τους. Σε ένα πραγματικά συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, ο Αμερικανός παρουσιάζει ένα κομμάτι της Ιαπωνίας που οι κυβερνήσεις της χώρας θέλουν να κρατούν κρυφό.
The article continues on the next page
