Οι 30 Καλύτερες Ασιατικές Ταινίες του 2023

20. Joram (Devashish Makhija, Ινδία)

Ο Makhija είναι γνωστός για τον τρόπο που χρησιμοποιεί τη βία με νόημα, προκειμένου να καταστήσει τα σχόλιά του πιο άμεσα και εντυπωσιακά, και το “Joram” δεν αποτελεί εξαίρεση, αν και σε αυτήν την περίπτωση, αυτή η πτυχή περιορίζεται σε κάποιες σκηνές εδώ και εκεί, οι οποίες παραμένουν, παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στις πιο αξέχαστες της ταινίας.

19. Cross My Heart and Hope to Die (Sam Manasca, Φιλιππίνες)

Η εκμετάλλευση των εργαζομένων από ανεύθυνους εργοδότες, οι οποίοι ουσιαστικά τους απειλούν με ό,τι τους χρωστούν και τον φόβο της ανεργίας, είναι το πιο κεντρικό θέμα, με τον σκηνοθέτη να το συνδέει με θέματα ψυχικής υγείας και αρκετά κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα με την ανάγκη για κάποια διέξοδο.

18. 100 Yards (Xu Haofeng, Xu Junfeng, Κίνα)

Ο Xu Haofeng, και ο Xu Junfeng γράφουν και σκηνοθετούν ένα στιλιζαρισμένο φιλμ πολεμικών που εξελίσσεται επίσης σε μονοπάτια νουάρ και ακόμα και λίγο γουέστερν, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί και ορισμένες παραδόσεις του wuxia.

17. In Broad Daylight (Lawrence Kan, Χονγκ Κονγκ)

Ο Lawrence Kan σκηνοθετεί ένα φιλμ πουπαρουσιάζει δύο σημαντικά προβλήματα του συστήματος της Χονγκ Κονγκ: την υγεία, ειδικότερα όσον αφορά τους ηλικιωμένους και τα άτομα με νοητικές αναπηρίες, και την δημοσιογραφία, τα οποία παρουσιάζει με τα πιο σκοτεινά χρώματα.

16. Live Phat Truc Tiep (Khuong Ngoc, Βιετνάμ)

Ο Khuong Ngoc παρουσιάζει δύο πολύ διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες ωστόσο παρουσιάζουν ξεκάθαρα τις συνέπειες του εθισμού στο διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα και την εμμονή με την διασημότητα, τα οποία σταδιακά έχουν γίνει ο κανόνας σε πολλά μέρη του κόσμου αυτού.

15. Mandoob (Ali Kalthami, Σαουδική Αραβία)

Ίσως το καλύτερο χαρακτηριστικό της σκηνοθεσίας του Ali Kalthami είναι η συνολική νεο-νουάρ ατμόσφαιρα που δημιουργεί, όπου ο κίνδυνος φαίνεται να κρύβεται παντού, είτε πηγάζει από τον εγκληματικό υπόκοσμο που ο Φαχάντ τελικά ανακαλύπτει ή από τη δική του ψυχική αστάθεια που τον καθιστά συχνά βίαιο και παράλογο.

14. Paradise (Prasanna Vithanage, Σρι Λάνκα)

Μετά την ληστεία, ωστόσο, η ταινία πραγματικά απογειώνεται, με την ένταση που συμπεριλαμβάνεται στην αφήγηση να λειτουργεί εξαιρετικά , ενώ η και το επίκεντρο της ταινίας να μεταφέρεται και προς την δυναμική του ζευγαριού, εκτός από τις κοινωνικές και πολιτικές πτυχές.

13. Hunger (Sitisiri Mongkolsiri, Ταϊλάνδη)

Πιθανότατα η καλύτερη υλοποίηση του γαστρονομικού στοιχείου στην ταινία είναι ως μία από τις κύριες διχοτόμους μεταξύ πλούσιων και φτωχών, με τον Mongkolsiri να δείχνει τη διαφορά επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της ταινίας, υπογραμμίζοντας τον έντονο χάσμα μεταξύ των δύο στη χώρα. Ενώ οι προνομιούχοι τρώνε με ασημένια κουτάλια (καμιά φορά κυριολεκτικά) τα καλύτερα που μπορεί να προσφέρει το χρήμα, οι φτωχοί απλά τρώνε ό,τι μπορούν, όποτε και όπου μπορούν, με το μονόλογο του Πολ στο νοσοκομείο για τη διαφορά μεταξύ του να τρως για να μην πεινάς και του να τρως για να απολαμβάνεις, να υπογραμμίζει αυτό το σχόλιο με τον καλύτερο τρόπο.

12. Full River (Zhang Yimou, Κίνα)

Με αφήγηση σε πραγματικό χρόνο, η ταινία ξεκινά ως ένα αστυνομικό μυστήριο της περιόδου της δυναστείας των Σονγκ, ακολουθώντας μια προσέγγιση σε στυλ “buddy-cop”, αλλά γρήγορα εξελίσσεται σε ένα μυστηριώδες/πολιτικό θρίλερ καθώς στρώματα πλοκής αποκαλύπτονται σιγά-σιγά, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθούν κι άλλα όσο εξελίσσεται η ιστορία.

11. Where the Wind Blows (Philip Yung, Χονγκ Κονγκ)

Ο Philip Yung σκηνοθετεί μια πραγματικά επική παραγωγή που φαίνεται να συνδυάζει ορισμένα από τα πιο ελκυστικά στοιχεία από διάφορους κινηματογραφικούς κόσμους. Η αισθητική του Hollywood είναι η πιο εμφανής, με το εντυπωσιακό καστ, τα πλούσια σκηνικά και μια ιστορία γκανγκστερικού χαρακτήρα που αναπτύσσεται με τον τρόπο των κλασικών της κατηγορίας, όπως το “Κάποτε στην Αμερική” και το “Ο Νονός”