Το 2023 ήταν ένα παράξενο έτος για το ασιατικό σινεμά. Παρόλο που οι “συνηθισμένοι” Ιάπωνες δεξιοτέχνες ήταν πάλι εδώ (Miyazaki, Koreeda, Hamaguchi), η βιομηχανία του κορεάτικου κινηματογράφου φαίνεται να πήγε ένα σημαντικό πίσω βήμα με την απουσία έργων από τα δικά της μεγάλα ονόματα, ενώ οι δημιουργικές δυνάμεις που ήταν περιορισμένες για πολλά χρόνια σε χώρες της ASEAN και γενικότερα της νοτιοδυτικής Ασίας, φαίνεται να έχουν βρει πολλαπλές διεξόδους αυτήν τη στιγμή, σε ένα σημάδι πως το επίκεντρο του ασιατικού σινεμά ίσως αλλάξει σύντομα. Εκτός από αυτα, Ιράν, Ταϊβάν και η ενδοχώρα της Κίνας συνέχισαν στον ίδιο δρόμο ποιότητας, το Χονγκ Κονγκ φαίνεται να βρίσκει ένα νέο δρόμο με κοινωνικά/οικογενειακά δράματα, ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη φαίνεται να έρχεται από τη Σρι Λάνκα, με τη χώρα να παράγει φέτος αρκετές πραγματικά εξαιρετικές ταινίες.
Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ακολουθούν οι καλύτερες ασιατικές ταινίες του 2023, σε αντίστροφη σειρά. Κάποιες από τις ταινίες έκαναν πρεμιέρα το 2022, αλλά επειδή κυκλοφόρησαν κυρίως το 2023 αποφάσισα να τις συμπεριλάβω.
30. Safe Word (Koji Shiraishi, Ιαπωνία)
Η προσέγγιση του Koji Shiraishi, η οποία συνδυάζει τον αισθησιασμό του Roman Porno με στοιχεία S&M, δράματος, ρομάντζου και mockumentary, αποδεικνύεται αρκετά συναρπαστική, καθώς ο σκηνοθέτης τα χειρίζεται όλα αυτά με επιδεξιότητα.
29. MOP (Joon Goh, Μαλαισία)
Ο Joon Goh παίζει με αρκετά στοιχεία στην 9λεπτη ταινία του, ξεκινώντας από τον τίτλο, συνεχίζοντας με την έννοια του S&M και κλείνοντας με τη δυναμική μεταξύ αφεντικών και υπαλλήλων, η οποία εδώ ανατρέπεται επανειλημμένα. Παράλληλα, υπάρχει μια γενικότερη αίσθηση χιούμορ στον τρόπο που οι δύο γυναίκες αλληλεπιδρούν με ακρότητα, που περιλαμβάνει και στιγμές τρόμου, σε έναν συνδυασμό που είναι εξίσου έξυπνος, έντονος και διασκεδαστικός.
28. Neandria (Reha Erdem, Τουρκία)
Η ζωή σε απομακρυσμένες, αγροτικές περιοχές πάντα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τον κινηματογράφο, με τον μοναδικό χαρακτήρα τέτοιων τοπίων και τη διαφορά τους από τις αστικές περιοχές να οδηγούν συχνά σε συναρπαστικές αφηγήσεις. Ο Reha Erdem επιχειρεί κάτι παρόμοιο με το πιο πρόσφατο έργο του, το “Neandria”, αλλά πάει και πολύ πιο πέρα, παρουσιάζοντας τον μικρόκοσμο του χωριού ως ένα παράδειγμα πολλών προβλημάτων που ταλανίζουν τον κόσμο σήμερα.
27. Cafe (Navid Mihandoust, Ιράν)
Τα φιλμ που είναι πλούσια σε διάλογο και ελαφριά όσον αφορά την δράση, δεν είναι ακριβώς εύκολα στην παρακολούθηση, καθώς συνήθως κινούνται προς παραγωγές που μοιάζουν περισσότερο με θεατρικά έργα και γίνονται βαρετά αρκετά νωρίς. Ο Navid Mihandoust, ωστόσο, φαίνεται πως κατάφερε να δημιουργήσει ένα φιλμ όπου οι σχεδόν συνεχείς διάλογοι (και μονόλογοι για την ακρίβεια) είναι μια πραγματική απόλαυση να τους βλέπεις, με το πανέξυπνο χιούμορ του ενάντια σε όλα όσα είναι ανόητα στο Ιράν, τόσο στο σύστημα όσο και στους ανθρώπους, να αποτελεί ουσιαστικά μια πράξη αντίστασης.
26. Hiding Saddam Hussein (Halkawt Mustafa, Ιράκ)
Το Hiding Saddam Hussein είναι ένα εξαιρετικό φιλμ που καταφέρνει να ξεπεράσει σημαντικά τα όρια του ντοκιμαντέρ, ιδιαίτερα λόγω της ερμηνείας του “πρωταγωνιστή”, διατηρώντας παράλληλα την ενημερωτική ουσία του μέσου.
25. Tales of Bliss and Heresy (Noboru Iguchi, Ιαπωνία)
Το Tales of Bliss and Heresy δεν είναι ένα φιλμ για όλους, και η αλήθεια είναι ότι ιδιαίτερα το τελευταίο του μέρος είναι αρκετά ακραίο. Κάτω από την ακρότητα, όμως, κρύβεται το πλούσιο περιεχόμενο και μερικά πολύ ενδιαφέροντα σχόλια που δείχνουν ότι ο ακραίος κινηματογράφος μπορεί να εφαρμοστεί με τέτοιο τρόπο, σε ένα χαρακτηριστικό που είναι τόσο του Iguchi όσο και του γενικού ιαπωνικού σινεμά.
24. Hito (Stephen Lopez, Φιλιππίνες)
Ο Stephen Lopez μπορεί εύκολα να περιγραφεί ως ένας από τους “μαθητές” του Khavn, αφού το χαοτικό του στιλ, με τις πολλές παράλογες στιγμές, το συνεχές ειρωνικό ύφος προς πολλές έννοιες, συμπεριλαμβανομένου του τίτλου και της ίδιας της ταινίας, η αισθητική των μουσικών βίντεο και ο κοινωνιοπολιτικός σχολιασμός, είναι όλα στοιχεία που βρίσκονται και στον κινηματογράφο του Khavn.
23. Rock-a-bye Baby (Le Binh Giang, Βιετνάμ)
Μέχρι το τρίτο τμήμα, η ταινία έχει μετατραπεί σε ένα slasher B-movie, θυμίζοντας παρόμοιες παραγωγές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ’ όλα αυτά, διατηρεί το προαναφερθέν επίπεδο avant-garde/meta, ένα χαοτικό στυλ αφήγησης και ένα αίσθημα αισθησιασμού που τελικά γίνεται μέρος της αφήγησης μέσω μιας εκτενούς και αρκετά αισθησιακής σκηνής σεξ.
22. Alien’s Daydream (Yoshiki Matsumoto, Ιαπωνία)
Η αφήγηση κυριαρχείται από ένα αίσθημα μυστηρίου και αποπροσανατολισμού, μέσω μιας σειράς μυστικών που αποκαλύπτονται. Κάθε ένα από αυτά τα μυστικά οδηγεί τόσο σε μια νέα αποκάλυψη όσο και σε μια νέα οπτική της ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν καινούργιες ερωτήσεις.
21. The Gospel of the Beast (Sheron Dayoc, Φιλιππίνες)
Με μια προσέγγιση που θυμίζει εντονότατα τα έργα του Brillante Mendoza, ο Sheron Dayoc δείχνει πώς η εφηβεία ενός αγοριού μπορεί να είναι αρκετά διαφορετική από ό,τι σημαίνει ο όρος στη Δύση, ειδικά όταν λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή τόσο ταλαιπωρημένη από βία και πόλεμο όσο το Μιντανάο.
