Οι 30 Καλύτερες Ασιατικές Ταινίες του 2023

10. Burden of the Past (Atsushi Funahashi, Ιαπωνία)

Ο Funahashi συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο ρεαλισμό, όπως προκύπτει από τα στοιχεία ντοκιμαντέρ που απαντώνται στην ταινία, δράμα, όπως απεικονίζεται από την έντονα επεισοδιακή προσέγγιση του πρώτου μέρους, και το meta στοιχείο, μέσω της παράστασης, σε μία τρανή απόδειξη της ποιότητας τόσο της σκηνοθεσίας όσο και του μοντάζ του ιδίου.

9. Sand (Visakesa Chandrasekaram, Σρι Λάνκα)

Ο Visakesa Chandrasekaram καταφέρνει κάτι πολύ δύσκολο, να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα σχεδόν συνεχούς έντασης, χωρίς καμία σκηνή που κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, ή οποιαδήποτε από τα τρικ μοντάζ και μουσικής που συνήθως χρησιμοποιούνται, απλώς αφήνοντας ένα αίσθημα κινδύνου να αιωρείται μονίμως πάνω από τους πρωταγωνιστές τους.

8. Amiko (Yusuke Morii, Ιαπωνία)

Τα δράματα ενηλικίωσης επικεντρώνονται συχνά στις προκλήσεις που επηρεάζουν όλους μας και πώς μπορούν να ξεπεραστούν. Ωστόσο, το “Amiko” του Yusuke Morii επικεντρώνεται σε ένα παιδί που δεν είναι σαν τα άλλα, και ως τέτοιο, οι γύρω της δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την συμπεριφορά της.

Interview With Yusuke Morii: The Film Set Was Like a Playground All the Time

7. Monster (Hirokazu Koreeda, Ιαπωνία)

Παρά το γεγονός πως, σε μία ακόμα ιαπωνική ταινία, η εξέλιξη της ιστορίας καθυστερεί χωρίς συγκεκριμένο λόγο, το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, κυρίως λόγου της γενικότερης δομής και απόδοσης του σεναρίου, και των πολυεπίπεδων σχολίων που προκύπτουν από την περίτεχνη ιστορία.

6. The Breaking Ice (Anthony Chen, Σιγκαπούρη, Κίνα)

Η ταινία του Anthony Chen περιστρέφεται γύρω από την μοναξιά και πώς οι άνιρωποι που την βιώνουν έντονα μπορούν να βρουν μια διέξοδο αλληλεπιδρώντας με άλλους σε παρόμοιες καταστάσεις. Υπό το ίδιο πρίσμα, είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον το πώς επισημαίνει τη μοναξιά και την απομοόνωσή τους, τόσο μέσα από μεμονωμένες σκηνές όσο και μέσω της έλλειψης σημαντικών αλληλεπιδράσεων.

5. Under Your Bed (Sabu, Κορέα)

Το αρχικό υλικό είναι, αναμφισβήτητα, προκλητικό (ακόμη και ενοχλητικό θα μπορούσε να πει κανείς), με ολόκληρη την έννοια μιας γυναίκας που αναγκάζεται σε σεξ από τον καταπιεστικό σύζυγό της, ενώ ο άντρας που την αγαπά πρακτικά την παρακολουθεί, ενίοτε κάτω από το κρεβάτι όπου συμβαίνει το “έργο”, χωρίς να προσπαθεί να τη σώσει, αποδεικνύοντας το σημείο με τον πιο επικείμενο τρόπο. Ο Sabu, ωστόσο, διαχειρίζεται ολόκληρη την υπόθεση με έναν τρόπο που είναι αρκετά συναρπαστικός, με ένα ύφος που συχνά θυμίζει τον Kim Ki-duk, αλλά περιλαμβάνει επίσης το (ιαπωνικό) χιούμορ που ο Sabu περιλαμβάνει πάντα στις ταινίες του.

4. Missing (Carl Joseph E. Papa, Φιλιππίνες)

Ο Carl Joseph E. Papa καταφέρνει να δημιουργήσει ένα animation που συνδυάζει λεπτομερή τεχνική με έντονο βάθος περιεχομένου και μια σκηνοθετική προσέγγιση που παρουσιάζει την ιστορία με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο.

3. Something Like an Autobiography (Mostofa Sarwar Farooki, Μπαγκλαντές)

Παρά την οικονομική διάρκεια των 82 λεπτών, ο Farooki καταφέρνει να παρουσιάσει μια ταινία γεμάτη κοινωνιοπολιτικά και φιλοσοφικά σχόλια. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η έννοια του celebrity στην τοπική κοινωνία, όπου ενίοτε απολαμβάνουν προνομιούχες μεταχειρίσεις και άλλοτε πρέπει να αντιμετωπίζουν κριτική τόσο από θαυμαστές όσο και από αντιπάλους, είναι κεντρικό θέμα εδώ, αλλά δεν είναι το μόνο.

Interview With Mostofa Sarwar Farooki and Nusrat Imrose Tisha: Maybe the Film Is Not 100% Factual but It Is 100% Truthful

2. Whispering Mountains (Jagath Manuwarna, Σρι Λάνκα)

Ο Jagath Manuwarna σκηνοθετεί ένα φιλμ που στοχεύει στο να αποκαλύψει τη γελοιότητα των τακτικών της κυβέρνησης και να επισημάνει πώς οι βίαιες μέθοδοι τους έχουν επηρεάσει τη χώρα, με αυτό το κομμάτι να αποτελεί τη βασική πηγή δράματος στην ταινία. Με αυτόν τον τρόπο, οι ειρωνικές και χιουμοριστικές σκηνές, που στοχεύουν στο να δείξουν τον παραλογισμό των δυνάμεων της κυβέρνησης και των θρησκευτικών “ηγετών” που τις συνοδεύουν, ακολουθούνται από σκηνές έντονης βίας, η απεικόνιση της οποίας περιστασιακά γίνεται σοκαριστική.

1. Toxic Parents (Kim Su-in, Κορέα)

Ο Kim Soo-in-II σκηνοθετεί ένα φιλμ που αριστεύει σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο και πιο προφανές είναι ο τρόπος με τον οποίο ξετυλίγεται η αφήγηση, μέσα από flashbacks που φωτίζουν όλο και περισσότερο τις ζωές των πρωταγωνιστών κάθε φορά που εμφανίζονται στην ταινία, με το κάθε ένα από αυτά να είναι μια αποκάλυψη για το τι πραγματικά συμβαίνει στην ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο και με τη βοήθεια του εντυπωσιακού μοντάζ του Lim Sin-mi, ο Kim παρουσιάζει μια ακραία σχέση μητέρας και κόρης με τον πιο συναρπαστικό τρόπο, με τις έκπληξεις που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί να αντικατοπτρίζουν αυτές που θα βιώσει και ο θεατής.